Κωνσταντίνος Βέλτσης: Ο Έλληνας Πιστόριους δεν το έβαλε ποτέ κάτω

"Κυνηγάτε τα όνειρα σας, γιατί η θέληση τρέχει πιο γρήγορα από αυτά". Όχι, δεν πρόκειται για κάποιο ρητό αλλά για το μότο του Κωνσταντίνου Βέλτση. Του ανθρώπου που ένα ανοιξιάτικο βράδυ πριν από έξι χρόνια, σε ηλικία 19 ετών έχασε το αριστερό πόδι του σε τροχαίο ατύχημα και έξι χρόνια μετά όχι μόνο δεν αφήνει τη στιγμή αυτή να του στερήσει μια φυσιολογική ζωή, αλλά κυνηγά το όνειρό του: Να βρεθεί στην Παραολυμπιάδα του Ρίο και να κάνει την Ελλάδα περήφανη.

Οίκτος, αδυναμία, απογοήτευση, παραίτηση. Οι λέξεις αυτές δεν υπάρχουν στο λεξιλόγιο του. Υπάρχουν όμως λέξεις όπως η δύναμη, η αισιοδοξία και πάνω απ'όλα η θέληση για ζωή. Ο Κωνσταντίνος είναι η απόδειξη του "δεν υπάρχει δεν μπορώ, υπάρχει δεν θέλω", ένας νικητής της ζωής που δεν τα έβαλε ποτέ με τη μοίρα παρά μόνο με τον εαυτό του. Και μας διηγήθηκε πως έπεσε, αλλά κατάφερε -ακόμα και με ένα πόδι- να σηκωθεί, να εκτιμήσει περισσότερο τη ζωή και να βρει διέξοδο στον αθλητισμό με στόχο ένα μετάλλιο. Λίγες ημέρες μετά από όσα μας είπε ο Κωνσταντίνος, ένας νέος άνθρωπος, ο Παντελής Παντελίδης έχασε τη ζωή του σε τροχαίο, συγκλονίζοντας το πανελλήνιο. Δύο διαφορετικές περιπτώσεις που έχουν όμως έναν κοινό παρονομαστή, το αυτοκίνητο.

Ποια είναι η ιστορία σου; Πως ξεκίνησαν όλα;

"Στα 19 μου είχα ένα τροχαίο ατύχημα. Όταν σχόλασα από τη δουλειά το βράδυ, δούλευα ζαχαροπλάστης τότε στην οικογενειακή επιχείρηση που έχουμε, πήγαινα μια βόλτα. Σαν νέος οδηγός, λίγο άπειρος και με τα μυαλά... έξω από το κεφάλι μου, ανέπτυξα ταχύτητα με αποτέλεσμα να χάσω τον έλεγχο του αυτοκινήτου και να χτυπήσω πάνω στις προστατευτικές μπάρες. Μέσα σε όλο αυτό, μία προστατευτική μπάρα τσάκισε με αποτέλεσμα να περάσει μέσα στο αυτοκίνητο και να συνθλίψει το αριστερό πόδι μου κάτω από το γόνατο".

Είπες ποτέ "γιατί σε μένα;"

"Δεν το είπα γιατί υπαίτιος του ατυχήματος ήμουν εγώ . Δεν μπορούσα να ρίξω το φταίξιμο αλλού και να πω γιατί σε μένα. Έφταιγα, ανέλαβα τις ευθύνες μου και έτσι συνέχισα. Τις πρώτες ώρες, μέσα σε όλο αυτό, που πονάς, που υπάρχει και η επίδραση των φαρμάκων, μπορεί να πεις διάφορα. Το τι πραγματικά νιώθεις και εννοείς το καταλαβαίνεις αργότερα.

Εγώ αρχικά ήμουν ευγνώμων που δεν ενεπλάκη κανείς άλλος, που ήμουν ζωντανός και που δεν τραυμάτισα κάποιον άλλον και που το μόνο κακό που έκανα ήταν στον εαυτό μου. Με αυτό μπορούσα να συνεχίσω, να βρω τη δύναμη να το παλέψω. Αν είχε εμπλακεί και κάποιος άλλος δεν νομίζω ότι θα μπορούσα να το παλέψω".

Σώστε το πόδι, σώστε το!

Άρνηση. Η πρώτη σκέψη που πέρασε από το μυαλό του Κωνσταντίνου ήταν αυτή. Άρνηση. Γρήγορα όμως η λογική πήρε τη θέση του πρώτου σοκ και η λύση του πρόσθετου μέλους μπήκε στη ζωή του.

Τι σκέφτεται κανείς όταν ακούει τη λέξη "ακρωτηριασμός";

"Οι πρώτες λέξεις μου ήταν "σώστε το, σώστε το". Εκείνη τη στιγμή μου εξήγησε ο γιατρός μου ότι δεν γινόταν να γίνει οτιδήποτε και ότι ο ακρωτηριασμός ήταν η λύση. Κι εγώ του είπα "κάντε ό,τι νομίζετε".

Και το μετά;

"Ο γιατρός μου μού είπε "θα σκαρφαλώνεις βουνά, θα μπορείς να κάνεις το οτιδήποτε, θα αθλείσαι". Εκείνη την ώρα σαφώς και δεν τα πιστεύεις. Πιστεύεις ότι είναι λόγια για να σου δώσουν κουράγιο, ότι είναι λόγια της στιγμής.  Όταν πέρασαν μέρες καταφύγαμε στη λύση των πρόσθετων μελών. Δεν ξέρει πολύς κόσμος τι είναι τα πρόσθετα μέλη, όπως δεν ήξερα κι εγώ. Τώρα τελευταία έχει αρχίσει να προβάλλεται περισσότερο το όλο θέμα. Μέχρι πριν έξι χρόνια που έπαθα εγώ το ατύχημα ήμασταν στο απόλυτο σκοτάδι.

Εφόσον αρχίσαμε να το ψάχνουμε, βρήκαμε την ορθοπεδική εταιρεία που έχει αναλάβει μέχρι και σήμερα τα πρόσθετα μέλη μου και μετά αφού ήρθαμε σε επικοινωνία μαζί τους μας είπαν να στείλουν στο νοσοκομείο ένα παιδί να με δει. Πλέον το παιδί αυτό είναι συναθλητής μου, ο Χρήστος Κάπελλας, ο οποίος ήταν ήδη αθλητής τότε και ήρθε για να μου μιλήσει να τον δω, να δω πως περπατάει, πως κινείται με το πρόσθετο μέλος. Στην αρχή δεν κατάλαβα καν τι πρόβλημα είχε. Ήρθε περπατώντας καμαρωτός καμαρωτός. Εκείνη την ώρα δεν πήρα απλά κουράγιο, έφτιαξαν όλα. Είπα ότι "αφού μπορεί αυτός μπορώ κι εγώ". Μου έκανε μια μίνι παρουσίαση του τι μπορεί να κάνει με το πόδι και λέω εδώ είμαστε".

Πότε άρχισες να ανακάμπτεις σωματικά και ψυχολογικά;

"Σωματικά άργησα πάρα πολύ, γιατί είχα σπάσει το δεξί πόδι μου πάρα πολύ άσχημα. Κάταγμα στον αστράγαλο, σπασμένη κνήμη - περόνη. Έκανα επτά μήνες να πατήσω το δεξί πόδι μου. Στο αριστερό πόδι είχε εφαρμοστεί το πρόσθετο μέλος και το πατούσα με πατερίτσες, το δεξί δεν μπορούσα. Οπότε σωματικά άργησα πάρα πολύ. Μπορώ να πω πως η πλήρης αποκατάσταση ήρθε στον ένα χρόνο. Μπορούσα δηλαδή να κάνω τζόκινγκ, να περπατάω άνετα αποστάσεις. Δεν κούτσαινα, έτρεχα, έκανα ότι ήθελα".

Αυτοί που έφυγαν, θα έφευγαν...

Πως σε αντιμετώπισαν οι γύρω σου;

"Ήταν όλοι δίπλα μου. Πιστεύω ότι όλη η ψυχολογική εξέλιξή μου που είναι το σημαντικότερο εξαρτήθηκε από αυτούς. Με βοήθησαν πολύ. Οι γονείς μου, οι φίλοι μου, οι φίλες μου, όλοι".

Υπήρξε κάποιος που μέσα σε όλα έφυγε από το πλευρό σου; Που δεν σου στάθηκε;

"Βλέπεις πολλά σε τέτοιες καταστάσεις. Βλέπεις ποιο αξίζουν και ποιοι δεν αξίζουν. Έκανα αναθεώρηση των πραγμάτων. Αργότερα όμως συνειδητοποίησα πως οι άνθρωποι που έφυγαν θα έφευγαν ούτως ή άλλως από η ζωή μου. Δεν ήταν το ατύχημα, αυτή η κατάσταση που τους έκανε να απομακρυνθούν. Απλά σε αυτή την περίπτωση βλέπεις τα πράγματα πιο καθαρά".

Ποια ήταν η πιο δύσκολη στιγμή μέσα σε αυτά τα έξι χρόνια που έχουν περάσει;

"Η μέρα του ατυχήματος. Υπήρχαν μόνο καλές στιγμές, γιατί από εκείνη την ημέρα είχα μικρούς καθημερινούς στόχους που τους κατάφερνα και αισθανόμουν κάθε μέρα και καλύτερα".

Η πολιτεία δεν με θεωρεί ΑΜΕΑ

Και τώρα στα δύσκολα. Πόσο εύκολο είναι να θες να ζήσεις μια φυσιολογική ζωή, μια ζωή σαν όλους τους άλλους και η πολιτεία να μην στο επιτρέπει. Προτού μπει στη διαδικασία να εξηγήσει πόσο δύσκολος είναι ο πρωταθλητισμός στις μέρες μας, ο Κωνσταντίνος αρκείται στο να εξηγήσει πόσο περίπλοκα είναι τα πράγματα στη χώρα μας που αντί να βελτιώνονται να χειροτερεύουν.

Η ζωή σου, η καθημερινότητά σου πόσο έχει αλλάξει τα τελευταία χρόνια;

"Μετά από 6 χρόνια δεν καταλαβαίνω καμία διαφορά. Το μόνο που έχει αλλάξει στην καθημερινότητά μου είναι ότι το πρωί που σηκώνομαι φοράω το πρόσθετο μέλος και το βράδυ πριν κοιμηθώ το βγάζω".

Η πολιτεία βοηθά ανθρώπους με προβλήματα σαν το δικό σου; Έχουν αλλάξει τα πράγματα σε σχέση με το παρελθόν;

"Η πολιτεία μοιράζει ποσοστά αναπηρίας. Έχουν αλλάξει τα δεδομένα σε σχέση με 5-6 χρόνια πριν. Είναι χειρότερα. Ένα ΑΜΕΑ, για να έχει κάποια δικαιώματα για τα πιο απλά πράγματα, χρειάζεται ποσοστό αναπηρίας 67% και πάνω. Εμένα μου έχουν δώσει 50%. Ουσιαστικά δεν θεωρούμαι ΑΜΕΑ. Στα λεωφορεία μπαίνω με την κάρτα ανεργίας και όχι με κάποιο πάσο.  Η μόνη βοήθεια έρχεται από χορηγούς, που σήμερα είναι πολύ δύσκολο να βρεις. Γενικά ο αθλητισμός είναι δύσκολος, όχι μόνο για εμάς τα ΑΜΕΑ, αλλά και για τον κάθε αθλητή. Είναι δύσκολο να συντηρήσεις το πρόσθετο μέλος".

Έχεις φτιάξει ένα δικό σου VIDEO στο οποίο παρουσιάζεις τη ζωή μετά τον ακρωτηριασμό. Πως γεννήθηκε η ιδέα να το κάνεις;

"Περίπου δύο χρόνια μετά το ατύχημά μου είχα φτιάξει ένα VIDEO, με κάποιες δραστηριότητές μου. Ποδήλατο, τρέξιμο, σχοινάκι, λίγο ποδόσφαιρο, λίγο μπάσκετ. Το έκανα γιατί όταν ήμουν στο νοσοκομείο είχα ζητήσει ένα laptop για να ψάξω για τα πρόσθετα μέλη και να δω videos. Δεν έβρισκα κάτι ουσιαστικό που να καλύπτει όλα τα θέλω μου εκείνη την ώρα. Να δω δηλαδή πως τρέχει ένας άνθρωπος, πως περπατάει, πως κάνει απλά πράγματα. Δεν μιλάμε για παραολυμπιονίκες που κάνουν 100 μέτρα. Ξέραμε τον Πιστόριους.

Όταν όμως έχεις πάθει ένα ατύχημα δεν μπορείς να πάρεις για παράδειγμα τον Πιστόριους. Θες να μάθεις πιο απλά, βασικά πράγματα. Δεν έβρισκα κάτι παρόμοιο και αποφάσισα όταν θα είμαι καλά και θα μπορώ να κάνω πράγματα να φτιάξω ένα video, να το ανεβάσω στο youtube, έτσι ώστε απλός κόσμος και κυρίως νέοι να δουν το video μου ώστε να τους βοηθήσω με τον τρόπο μου".

Το VIDEO που έφτιαξε ο Κωνσταντίνος, πολύ πριν ασχοληθεί επαγγελματικά με τον αθλητισμό

Βοήθησε πιστεύεις ανθρώπους με το ίδιο πρόβλημα;

"Το συγκεκριμένο VIDEO είχε πολύ μεγάλη ανταπόκριση και είχα δεχθεί μηνύματα από άτομα με παρόμοια προβλήματα. Δεν με ενδιέφερε να το δει ο οποιοσδήποτε. Ήθελα να ενημερωθούν κι αυτοί για να δουν τι μπορεί να κάνει ένα άτομο με πρόσθετο μέλος, αλλά βασικός στόχος μου ήταν να βοηθήσω".

Εσένα ποιος ήταν εκείνος που σε βοήθησε περισσότερο μετά το ατύχημα;

"Οι γονείς μου, ο πατέρας μου και η μητέρα μου. Με στήριξαν και με στηρίζουν. Ήταν δίπλα στην απόφασή μου να ασχοληθώ με τον αθλητισμό, με βοηθούν με τα έξοδά μου".

Ο αθλητισμός στη ζωή του και οι Παραολυμπιακοί του Ρίο

Πως πήρες την απόφαση να ασχοληθείς με τον αθλητισμό;

"Πάντα μου άρεσε ο στίβος χωρίς όμως να έχω ποτέ σχέση με τον αθλητισμό. Έκανα στίβο στο δημοτικό. Αφού σηκώθηκα ξεκίνησα γυμναστήριο για την αποκατάστασή μου. Να γίνουν πιο δυνατά τα πόδια μου, να μην κουτσαίνω. Όσο περνούσε ο καιρός μου άρεσε ο αθλητισμός και αργότερο ξεκίνησα crossfit. Με το crossfit ασχολήθηκα για αρκετό διάστημα, δύο χρόνια σίγουρα, μου άρεσε πάρα πολύ. Δύσκολο, ειδικά για άτομα με πρόσθετο μέλος.

Μίλησα με κάποιους ανθρώπους που ήξεραν τι κάνω και μου πρότειναν να ασχοληθώ με το στίβο. Εφόσον καταπονούσα το σώμα μου αφού έκανα γυμναστική γιατί να μην ασχοληθώ περισσότερο και να μπω στο κομμάτι του πρωταθλητισμού.  Μπήκα πολύ δυνατά στην ιδέα να ξεκινήσω στίβο αλλά υπήρχε οικονομικό θέμα. Το πρόσθετο μέλος έχει ένα άλφα κόστος που δύσκολα καλύπτεις. Η εταιρεία μου ήταν και πάλι δίπλα μου, με βοήθησε στο συγκεκριμένο μέλος, το "τσιτάχ" όπως ονομάζεται και κάπως έτσι δειλά - δειλά ξεκίνησα τις προπονήσεις μου πριν από εννέα-δέκα μήνες".

Τι έχει συμβεί λοιπόν σε αυτούς τους δέκα μήνες;  

"Δύο μήνες μετά την εφαρμογή του "τσιτάχ" έλαβα μέρος στο πανελλήνιο πρωτάθλημα ΑΜΕΑ, στα 100 μέτρα και στο άλμα εις μήκος και ήρθα δεύτερος και στα δύο αθλήματα, πιάνοντας το β' όριο για το παγκόσμιο πρωτάθλημα στην Ντόχα στο άλμα εις μήκος. Στην ημερίδα που έγινε στο ΟΑΚΑ συμμετείχα πάλι στο άλμα εις μήκος και στη σκυταλοδρομία. Με την ομάδα σκυταλοδρομίας κάναμε την 7η καλύτερη επίδοση στον κόσμο, ανοίγοντας έτσι άλλη μια θέση στο παγκόσμιο πρωτάθλημα.

Μετά από δύο -τρεις μήνες συμμετείχα στο παγκόσμιο πρωτάθλημα στη Ντόχα και κατέλαβα την 14η θέση. Δεν τα πήγα όπως θα ήθελα γιατί είχα ένα πρόβλημα τραυματισμού στη μέση που δεν μου επέτρεψε να κάνω τις προπονήσεις που θα ήθελα και συμμετείχα και στην Εθνική ομάδα σκυταλοδρομίας με την οποία κατακτήσαμε την 5η θέση στο πρωτάθλημα".

Επόμενος στόχος;

"Στόχος και όνειρο είναι να καταφέρω να συμμετάσχω στην Παραολυμπιάδα του Ρίο το 2016. Γι'αυτό χρειάζονται αγώνες για να "σφραγίσω" το όριο για τη συμμετοχή μου. Αν δεν το καταφέρω στους προγραμματισμένους αγώνες, θα πρέπει να πάρω μέρος και σε άλλους και τα έξοδα δεν μου το επιτρέπουν.

Είναι πολύ δύσκολο το οικονομικό κομμάτι. Υπάρχει ο εξοπλισμός ενός αθλητή, η διατροφή του, τα συμπληρώματά του, οι μετακινήσεις του. Κάνοντας πρωταθλητισμό, δεν μπορείς να έχεις και πλήρη απασχόληση, να εργαστείς. Αυτή τη στιγμή δεν εργάζομαι, δεν έχω καμία βοήθεια από την πολιτεία σαν ΑΜΕΑ. Δεν θεωρούμαι ΑΜΕΑ για την πολιτεία".

Δεν είμαστε... Schumacher!

Η περιπέτεια που πέρασε αποτέλεσε μάθημα για τον Κωνσταντίνο. Ένα μάθημα που δεν ξεχνά, ένα μάθημα που θέλει να δώσει και στους νέους οδηγούς που παίρνουν το τιμόνι στα χέρια τους και είναι υπεύθυνοι όχι μόνο για τη ζωή τη δική τους αλλά και για τη ζωή των άλλων.

Οδηγείς;

"Οδηγώ. Οδήγησα ξανά περίπου ένα χρόνο μετά το ατύχημα όταν η κατάσταση μου μού το επέτρεψε. Ήμουν υπαίτιος του ατυχήματος, δεν είχα να φοβηθώ κάτι. Είχα περισσότερο άγχος όταν ήμουν συνοδηγός, όχι όταν ήμουν οδηγός. Ήξερα πως να συμπεριφερθώ στο δρόμο πλέον για να αποφύγω το οτιδήποτε".

Πήρες ένα μάθημα δηλαδή από όλο αυτό;

"Φυσικά. Και θέλω να δώσω και μια συμβουλή σε ό,τι αφορά τη ζώνη ασφαλείας. Με έσωσε από τα χειρότερα. Δεν θα μπω στη διαδικασία να πω μην τρέχετε. Σαφώς δεν πρέπει να τρέχουμε, πρέπει να έχουμε το μυαλό στο κεφάλι μας και να μην νομίζουμε ότι με το τιμόνι στα χέρια μας είμαστε κυρίαρχοι του κόσμου. Να μη νομίζουμε ότι είμαστε Schumacher. Ειδικά στις ηλικίες 19-20. Έπαιξε και το ρόλο του ότι ήμουν μικρός".

Θα μας πεις δυο λόγια για την πλατφόρμα "Give and fund" και την προσπάθειά που κάνεις για να δώσεις το "παρών" στην Παραολυμπιάδα του Ρίο;

"Έχω δημιουργήσει μια πλατφόρμα, μέσω της οποίας κάνω μια προσπάθεια να συγκεντρώσω ένα χρηματικό ποσό που θα με βοηθήσει στα καθημερινά έξοδα, στην προετοιμασία, στις μετακινήσεις μου, στους αγώνες μου. Δεν έχω τη δυνατότητα να καλύψω αυτά τα έξοδα μόνος μου. Μέσω του "Give and fund" ζητάω, όπως μπορεί ο καθένας, να με βοηθήσει".

Ποιος είναι ο αγαπημένος σου αθλητής, το είδωλό σου;

"Είναι ο Μάρκους Ρέιν, ένας Γερμανός που κάνει άλμα εις μήκος και κατέχει το παγκόσμιο ρεκόρ αυτή τη στιγμή. Αυτός είναι αυτή τη στιγμή το είδωλό μου. Από Έλληνες, αγαπημένος μου αθλητής είναι ο Λούης Τσάτουμας. Έχω γνωρίσει όλους όσους θαύμαζα όλα αυτά τα χρόνια. Τους έχω παρακολουθήσει και έχω συνομιλήσει μαζί τους. Αυτή τη στιγμή είμαστε πολύ συγκεκριμένοι με το ίδιο ή παρόμοιο πρόβλημα και ο ένας εμπνέει τον άλλον".

**Παιδιά σαν τον Κωνσταντίνο αξίζει να εκπροσωπούν τη χώρα μας στο εξωτερικό. Αν θέλετε να τον βοηθήσετε στην προσπάθεια που κάνει για να βρεθεί στους Παραολυμπιακούς του Ρίο μπορείτε να το κάνετε μέσω της πλατφόρμας "Give and Fund", πατώντας εδώ.

Φωτογραφίες: Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου - Watkinson

http://www.contra.gr/Longread/kwnstantinos-veltshs-o-ellhnas-pistorioys.3922405.html