Το αριστερό του πόδι…

Το 1989, ο Ντάνι Ντέι-Λιούις ολοκλήρωνε, έπειτα από ατελείωτες πρόβες, τα γυρίσματα της ταινίας «Το Αριστερό μου Πόδι». Η ερμηνεία του είναι συγκλονιστικότερη από αυτήν στο «Ο Τελευταίος των Μοϊκανών» και αρτιότερη από αυτήν στο «Οι Συμμορίες της Νέας Υόρκης». Είναι η ερμηνεία που του χάρισε, εξάλλου, το πρώτο από τα τρία Οσκαρ που έχει κερδίσει. Τότε, το 1989, ο Χρήστος Καπέλλας ήταν επτά ετών και το αριστερό του πόδι ήταν στη θέση του, «λειτουργώντας» κανονικά.

Επειτα από 10 χρόνια, όταν ο Χρήστος ήταν 17, το 1999 δηλαδή, το αριστερό του πόδι θα του το έφερναν σε σακούλα. Είχε προηγηθεί ατύχημα με μηχανή, η οποία καρφώθηκε σε δέντρο κάπου στο Μαρούσι, με αποτέλεσμα τον ακρωτηριασμό του. Συνηθισμένη εφηβική τρέλα, μια στιγμή απροσεξίας κι ένα αποτέλεσμα που σου αλλάζει τη ζωή και σε κάνει ξανά παιδί. Σου μαθαίνει να περπατάς από την αρχή. Με το ένα πόδι στην αρχή.

Ο Χρήστος δεν τα παράτησε, δεν το έβαλε κάτω. Μπήκε στη διαδικασία να βάλει τεχνητό μέλος και ασχολήθηκε με τον αθλητισμό. Και το έκανε καλά, πολύ καλά. Τόσο καλά που έφτασε στο σημείο να γίνει ο καλύτερος αθλητής στην Ευρώπη το 2007, σημειώνοντας την υψηλότερη επίδοση τότε στο άλμα εις ύψος. Συνεχίζει να το κάνει εξίσου καλά ακόμη και σήμερα, με σημαντικές διακρίσεις στο άλμα εις μήκος, πλέον.

Η ζωή του μετά το 2002, όταν αρχίζει να ασχολείται με τον αθλητισμό, ακολουθεί την κλασική διαδρομή που θα δείτε και σε ταινίες. Προσωπικό πείσμα, μεράκι, ατελείωτες ώρες προπόνησης, νεύρα και τσαντίλα όταν κάτι δεν πάει καλά με το πόδι -που είναι από μέταλλο και πλαστικό κι όχι από κόκαλο και δέρμα- και στο τέλος επιτυχίες. Επιτυχίες που δεν ανταμείβονται, όμως, από το κράτος. Επιτυχίες που περνούν στα ψιλά των εφημερίδων και που δεν απασχολούν τα κανάλια. Ούτε την πρωινή, ούτε τη μεσημεριανή, ούτε τη βραδινή ζώνη. Επιτυχίες που, όμως, δίνουν στον ίδιο το απαραίτητο καύσιμο να συνεχίσει και που εμπνέουν τους ανθρώπους που η μοίρα έπαιξε το ίδιο παιχνίδι. Κάποια στιγμή, κάλεσαν τον Χρήστο να πάει σε ένα νοσοκομείο. Ενας έφηβος είχε παρόμοιο ατύχημα. Ο Χρήστος μπήκε στο δωμάτιο, άρχισε να χοροπηδά και να τρέχει στα λίγα τετραγωνικά του θαλάμου και είπε στον νεαρό ασθενή πως ο ίδιος είναι πρωταθλητής στίβου. Αμέσως μετά, σήκωσε τη φόρμα και φάνηκε το τεχνητό πόδι του. Η ζωή του εφήβου άλλαξε ριζικά. Ασχολήθηκε με τον αθλητισμό και, πλέον, προπονείται μαζί με τον Χρήστο.

Ο Καπέλλας είναι γνήσιος άνθρωπος, το παιδί της διπλανής πόρτας. Απλός, αυθεντικός, ειλικρινής και ιδιαίτερα πρόθυμος να μιλήσει για τη ζωή του. «Μόνο εξηγώντας όσα έχεις περάσει μπορεί ο άλλος να καταλάβει. Πρέπει η ζωή σου να είναι ανοιχτό βιβλίο, βιτρίνα για να βλέπουν όλοι μέσα μήπως και ευαισθητοποιηθούν».

Η ζωή του θα μπορούσε να είναι από μόνη της ταινία. Ο ίδιος τραυματίζεται μετά από ατύχημα με μηχανή. Ενας τραυματισμός που θα του αλλάξει τη ζωή, θα την κάνει πιο δύσκολη, θα την κάνει ανυπόφορη πολλές φορές για τον ίδιο, ένας τραυματισμός που θα τον κάνει να κλαίει πολλά βράδια. Ολα αυτά μετά από ένα τροχαίο, ένα τροχαίο που είχε στερήσει και τη ζωή του πατέρα του, όταν ο Χρήστος ήταν ακόμη παιδί. Είναι να μην πιστεύεις στη μοίρα;

«Μου λένε να πάω να μιλήσω στα σχολεία για το τι μπορούν να κάνουν οι μαθητές όταν δουν κάποιον με κομμένο πόδι. Στο τέλος, ακυρώνεται η συνάντηση γιατί οι γονείς φοβούνται πως τα παιδιά τους θα μελαγχολήσουν»

Ο Χρήστος πάντως δεν δείχνει να την παίρνει πολύ στα σοβαρά. Ή μάλλον την παίρνει λιγότερο σοβαρά από ότι την κάψα του για τις μηχανές. Στο ραντεβού μας στο ΟΑΚΑ έρχεται με μηχανή. «Θα συνεχίσω να οδηγώ όσο μπορώ. Ακόμη και με ένα πόδι, τεχνητό ή φυσικό», λέει και κοιτά με νόημα τον προπονητή του, ο οποίος κουνά περιπαικτικά το κεφάλι. Ο Δημήτρης Σκλαβούνος είναι κάτι παραπάνω από προπονητής για τον Χρήστο. Τις δύο περίπου ώρες που καθόμαστε μαζί κάνει συνεχώς αστεία στον Παραολυμπιονίκη. Του πετάει σπόντες για το ένα, μπηχτές για το άλλο, φωνές και παρατηρήσεις για κάποιο λάθος πάτημα, ακόμη κι αν δεν πρόκειται για κανονικό αγώνα, αλλά για τις ανάγκες του γυρίσματος. Είναι ήρεμος, σαφής σε όσα λέει και δεν ωραιοποιεί καταστάσεις. Είναι εκεί, πάντα εκεί στην πρώτη θέση της κερκίδας, για να δίνει συμβουλές στον Χρήστο. «Ο αθλητής δεν μπορεί να καταλάβει τι κάνει λάθος. Εχει μια ιδέα για το τι γίνεται, αλλά πρέπει να μιλά με τον προπονητή του. Ο coach είναι αυτός που θα του πει τι έκανε καλά και τι όχι σε ένα άλμα, μόνο αυτός μπορεί να τον καθοδηγήσει μέσα στον αγώνα», λέει και κάνει τον Χρήστο να χαμογελάσει, αφού θυμάται τους τόσους αγώνες που οι δυο τους έχουν συμμετάσχει.

Καθόλη τη διάρκεια της συνέντευξης, ο Χρήστος  είναι γελαστός. Κάνει αστεία, δείχνει να απολαμβάνει την ευκαιρία που είχε για να πατήσει και πάλι το ταρτάν του στίβου. Αυτό το διάστημα ξεκουράζεται μετά το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Στίβου ΑΜΕΑ που έγινε στο Κατάρ. Κέφι και χαρά, ένα χειμωνιάτικο πρωινό στο ΟΑΚΑ. Μοναδικό σημείο που σκοτεινιάζει είναι όταν συζητάμε για το ότι δεν έχει περάσει μέρα που να μην τσακωθεί στον δρόμο με κάποιον που έχει παρκάρει πάνω σε μπάρα αναπήρων, στις γωνίες των πεζοδρομίων.

Είναι αυτά τα μικρά καθημερινά πράγματα που είτε μας ολοκληρώνουν ως ανθρώπους, είτε αποθεώνουν τη μικροψυχία μας. Αυτά τα μικρά πράγματα που κάνουν πιο εύκολη τη ζωή ατόμων σαν τον Χρήστο. Ατόμων-νικητών της ζωής.

https://www.youtube.com/watch?v=0fbr8qWfN2g